Η αξία των αγαθών και των υπηρεσιών που παρέχονται από τα οικοσυστήματα υπολογίζεται γύρω στα 26 τρις €/έτος, ένα ιλλιγγιώδες ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 1/3 του συνολικού παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το 2008 ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, απασχολώντας καθημερινά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπολόγισε τότε ότι οι απώλειες στις εταιρείες της Wall Street και του Λονδίνου ήταν της τάξης των 2,5 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων. Το ίδιο διάστημα, η μελέτη The Economics of Ecosystems and Biodiversity (ΤΕΕΒ) υπολόγισε την αξία των απωλειών του παγκόσμιου φυσικού «κεφαλαίου» σε 2 έως 4 τρισεκατομμύρια δολλάρια.
Θα ήταν λάθος να κάνουμε εύκολες εκπτώσεις και συμψηφισμούς σχετικούς με την αναγκαιότητα λήψης άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Υπάρχει όμως μία προφανής ανακολουθία στον τρόπο με τον οποίο θέτουμε τις προτεραιότητές μας: Λαμβάνουμε κατευθείαν μέτρα για οτιδήποτε έχει άμεσες, οικονομικές συνέπειες, που είναι απολύτως λογικό,
ενώ αφήνουμε στο περιθώριο τις «αφανείς» κρίσεις, όπως είναι η απώλεια της βιοποικιλότητας και των υπηρεσιών που παρέχει, πιστεύοντας ενδόμυχα ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο σοβαρό και δεν χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.
Μάλλον έχουμε μία εγγενή προκατάληψη υπέρ των όσων μας επηρεάζουν άμεσα κι έχουν εμφανές οικονομικό κόστος, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις τεράστιες περιβαλλοντικές προκλήσεις της εποχής.
Ένας άλλος λόγος που εξηγεί την αδράνεια με την οποία τείνουμε να αντιμετωπίζουμε το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι το κατά κανόνα ανύπαρκτο –με τα ανθρώπινα δεδομένα– ιδιοκτησιακό καθεστώς του φυσικού μας κεφαλαίου. Η ατμόσφαιρα δεν ανήκει σε κάποιον συγκεκριμένα. Ούτε η ικανότητά της να απορροφά διοξείδιο του άνθρακα. Το ίδιο κι η βιοποικιλότητα: ουσιαστικά δεν ανήκει σε κάποιον αλλά αποτελεί ατύπως ιδιοκτησία όλων.
Αυτό καταδεικνύει μια άλλη εγγενή μας αδυναμία: ενώ δείχνουμε να τα καταφέρνουμε σχετικά καλά στη διαχείριση του «ιδιωτικού», μοιάζουμε αναποτελεσματικοί στη διαχείριση των «κοινών»: των θαλασσών, του αέρα, του συνόλου της ζωής που κινείται και αναπαράγεται μέσα σε αυτά. Οι οικονομικές κρίσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κυκλικότητας των σύγχρονων οικονομιών. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έρχονται και παρέρχονται. Η παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, όμως, είναι εδώ κι επιφέρει πολλές και πιθανώς καταστροφικές, μη αναστρέψιμες, συνέπειες για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές. Η βαθειά και πολυδιάστατη περιβαλλοντική κρίση δεν πρόκειται να επιλυθεί χωρίς αποφασιστικότητα, θυσίες, ρηξικέλευθες αποφάσεις και συστηματική δράση
πηγή : wwf.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου